Waarom gunnen wij het onze kinderen of anderen om ons heen dat het vuur in hen brandend blijft maar laten we dat van onszelf langzaam uitdoven? En wat kost het jou?
Ik zie me nog zo zitten aan de keukentafel, 14 jaar oud. Poffertjes met roomboter en poedersuiker en op de achtergrond een cassettebandje met muziek van de zojuist door mij ontdekte Alanis Morissette. Ik luisterde voor het eerst naar You Learn en was verkocht. En alles, werkelijk alles aan Alanis vond ik fantastisch: haar kracht, stem, de mondharmonica, de tekst, de muziek. En begrijpelijk: deze vrouw was al op jonge leeftijd één brok empowerment. Natuurlijk sprak zij wereldwijd zoveel vrouwen en meisjes aan.
Zit er ergens in jou ook nog die jonge vrouw die uitbundig danste en meezong met Alanis Morissette? En waar is ze nu?
We’ll fast forward to a few years later. Op de bank, laptop op mijn schoot, klik ik op een filmpje van een nieuw lied van Alanis: Ablaze. Oude muziekliefde roest niet. En BAM, dit kwam binnen:
To my girl, all your innocence and fire
When you reach out, I am here hell or high water
This nest is never going away
My mission is to keep the light in your eyes ablaze
Het licht in je ogen in vuur en vlam laten staan. Hoe mooi is dit en je hoeft er als ouder weinig voor te doen: het vuur zit er al. Dat weet je, omdat ook jij geboren bent met vuur in je ogen. Als klein meisje volg je het vuur van jouw innerlijke kompas. Als puber ben je hartstochtelijk van plan al je dromen na te jagen en je bent overtuigd dat jij al vallend, liefhebbend en volledig door het leven zal gaan.
En dan… wat is er in die tussentijd gebeurd?
Dan ben je volwassen en is je vuur een waakvlammetje. Door hypotheekstress, verwachtingen van anderen waar je naar danst en de hoopjes zand die je in de loop der jaren op jouw vuur hebt laten gooien.
Je weet misschien nog wel hoe het was om dat vuur te voelen. Muziek van vroeger, de blik in de ogen van een kind of een herinnering doen gevoelens van nostalgie en melancholie in je opvlammen. Je geniet bij het zien van kinderen en tieners om je heen: het vermogen om ergens vól voor te gaan. Volledig te geloven in eigen kracht en toekomst.
En of je het waard bent? Wel godverdorie: JA!
En je gunt het deze kinderen. En anderen om je heen ook. Het vuur volgen, de noodzaak te voelen het licht in je ogen te laten branden. Maar waarom gun je het jezelf niet? En het kleine meisje dat nog steeds in jou zit, neemt zij genoegen met een waakvlammetje? Hoe kan jij in deze juk waarin je zit nog jouw eigen pad volgen?
Ik kan hier voor jou geen antwoord op geven. Dat kan alleen jijzelf. Maar ik kan je hier wel verder in helpen. Voel je de behoefte om met mij hier eens over in gesprek te gaan? Neem gerust contact met me op!
En dan hier een kleine ontboezeming: het lied van Alanis Morissette raakte me niet een klein beetje, maar dikke tranen. Nu gebeurt dat nogal snel bij mij – kwestie van goede genen. Wat mij raakt is niet alleen dat ik mijn eigen worstelingen hier in herken maar ook omdat ik Alanis haar missie deel. Ik geloof echt dat de wereld er mooier van wordt. Leuk om een keer met je over te hebben!
0 Reacties